Jan Lenica jeden z najwybitniejszych artystów polskiej szkoły plakatu.
Jan Lenica zajmował się plakatem, rysunkiem satyrycznym, grafiką użytkową, ilustracją książkową, scenografią oraz filmem animowanym. Pisał doskonałe teksty na temat sztuki plakatu, jest autorem terminu: polska szkoła plakatu. Urodził się w Poznaniu w 1928 r., zmarł w 2001 r. w Berlinie. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej (1947–1952). Od 1945 r. zajmował się rysunkiem satyrycznym (w tygodniku Szpilki) oraz ilustracją książkową. Od 1950 r. projektował plakaty, początkowo głównie filmowe. W 1962 r. rozpoczyna serię plakatów dla Opery Warszawskiej, wśród nich „Wozzeck” (Złoty Medal na I MBP w Warszawie, 1966). Od 1957 r. realizuje filmy animowane m.in.: „Był sobie raz” 1957, „Dom” 1958 (razem z Walerianem Borowczykiem), „Pan głowa” 1959, „Labirynt” 1962. Filmy były wielokrotnie nagradzane na międzynarodowych festiwalach filmowych. Od 1963 r. mieszkał i pracował za granicą, głównie we Francji i w Niemczech. Prowadził wykłady na temat plakatu na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge w USA. W latach 1979-1985 kierował katedrą filmu animowanego na Uniwersytecie w Kassel. Był profesorem plakatu i grafiki w Hochschule der Kunste w Berlinie. Tworzył scenografie operowe w Niemczech w Wiesbaden i w Kolonii. Należał do Alliance Graphique International (AGI). Jego prace znajdują się w zbiorach muzeów i w kolekcjach prywatnych na na całym świecie m.in. w MoMA w Nowym Jorku. Zdobywca najważniejszych międzynarodowych nagród w dziedzinie plakatu.